Aklımda yıllar öncesinden kalma bir tablo var. Bir akşam fakülteden bir sürü hoca gelmiş oturuyoruz. Ben de çömezim daha, hani okulun ilk yılları hesabı oturuyorum bir köşede. Sevgili Dr. ablamızda o gece bizimle ve anlatıyorda anlatıyor. İnsanlar, reiki, üst bilinç, enerji, çakra...
Ben gülümseyerek bir köşede konuşulanları dinlerken şu an adını ve simasını tam olarak hatırlayamadığım bir hoca beni işaret ederek şöyle diyor :
" Onun bunlara hiç ihtiyacı yok de mi Deniz... Bak nasıl güzel gülümsüyor. Her şey tertemiz."
O an aklıma kazınan bu sözleri ve anlamlandırmaya çalıştığım şifa çabalarını şimdi deneyimlerken buluyorum kendimi ve bakarken kendime diyorum ki her şey ne kadarda karmakarışık, zor ve bunaltıcı.
Sarte'nin bir sözü vardır ya "Cehennem başkalarıdır"
İşte bu insanlar değil midir hep sorun. Onlar sizin terbiyeciniz. Onlar bizim cehennemimiz.
Sizi döven kocanız, sevmeyen anneniz, terkeden sevgiliniz, aşağılayan patronunuz, " aa kilo mu aldın sen" diyen kız arkadaşınız, entrikalar kuran dostunuz, kazık atan kardeşleriniz...
Benimde pek çok terbiyecim var. Üstelik hiç azalmıyorlar. Allah iyiliğimi istiyor biliyorum ama ben şimdi bir cehennemin içinde yaşıyorum.
Olacak iş mi hani bu dünya zevk-i sefa yeriydi. Öbür dünyaya kalmıştı hesabım. Burada Cehennem orada cehennem.
Bu işte bir yanlışlık var.
